[ Pobierz całość w formacie PDF ]
lat. Podejrzewając, że braciszek nie ma grosza przy duszy, zaprosił go na kolację.
Tego wieczora długo siedzieli opróżniając wiele butelek wybornego wina, z którego słynęła
mała knajpka na wzgórzu przy kościele. To zapewne sprawiło, że Etscheit zapomniał o
nakazie trzymania się na baczności. Powiedział w pewnym momencie:
53
Etscheit: Możemy przyjąć, że dni Hitlera są już policzone. Właśnie teraz, gdy mu sobie tu
popijamy to całkiem niezłe wino, w Watykanie dzieją się sprawy wielkiej wagi.
Keller: A cóż Stolica Apostolska może wiedzieć o naszych niemieckich sprawach?
Etscheit: Ogromnie wiele. Właśnie teraz w Watykanie trwają negocjacje nad
zorganizowaniem zamachu stanu.
Keller: Ależ to niemożliwe. W policyjnym państwie, jakim pod rządami tej bandy zbirów
staÅ‚y siÄ™ Niemcy, nie można usunąć führera
Etscheit: Dr Müller jest w tej chwili w Watykanie i prowadzi negocjacje z Brytyjczykami.
Keller znaÅ‚ dr Josepha Müllera i nienawidziÅ‚ go z caÅ‚ego serca, gdyż przed laty spotkali siÄ™ w
klasztorze Beuron nad Dunajem. Tam Keller usiłował zająć miejsce opata Rafaela Walsera.
Posłużył się fałszywym oskarżeniem o zdefraudowanie klasztornych pieniędzy. Wydawało
się, że bezczelna gra zakończy się jego zwycięstwem Kellera, ale przełożony zakonu
benedyktynów oddaÅ‚ sprawÄ™ do zbadania& dr Josephowi Müllerowi. Zledztwo wykazaÅ‚o
niewinność opata. Keller został skazany na wygnanie na górę Synaj. Zapewne tam, gdzie
zaprzyjaznił się z wielkim muftym Jerozolimy, pozostającym na usługach Abwehry i Służby
Bezpieczeństwa SS, podjął współpracę z Canarisem i Heydrichem.
Po rozmowie w restauracji w Bazylei Keller natychmiast powrócił do Niemiec i zgłosił się w
Stuttgarcie do tamtejszej placówki Służby Bezpieczeństwa, Sicherheitsdienst, podlegającej
Heydrichowi, gdzie złożył raport.
Był jednak na tyle lojalny wobec Abwehry, że również tam zameldował o rozmowie z
Etscheitem.
Zguba zawisła nad głowami spiskowców, ale Wilhelm Canaris znalazł wyjście. Kazał
zanotować oÅ›wiadczenie Müllera, jakoby przed wojnÄ… dowiedziaÅ‚ siÄ™ o knowaniach
niemieckich generałów Wernera von Fritscha i Waltera von Reichenaua.
To było znakomite posunięcie, godne wielkiego gracza, jakim był Canaris. Pierwszy z
wymienionych, generał von Fritsch, zginął 22 września pod Warszawą, zaś generał Reichenau
był oficerem, którego Hitler darzył szczególnym zaufaniem i szacunkiem.
Kilka dni pózniej Canaris z tym raportem stawił się w gabinecie Hitlera.
Canaris: Mein Führer, przyszedÅ‚em ze sprawÄ… wielkiej wagi. OtrzymaÅ‚em raport od jednego
z moich najlepszych agentów o działaniach naszych wysokich oficerów, którzy zamierzali nie
dopuścić do wybuchu wojny.
Hitler: Proszę mi to pokazać.
Canaris: Muszę jednak zaznaczyć, że śledztwo jakie w tej sprawie prowadzą Abwehra oraz
SD nie przyniosło jeszcze ostatecznych rezultatów.
Hitler nie opowiadał, zatopiony w lekturze dokumentu, nagle rzucił kartki na biurko.
54
Hitler: Nonsens!
Canaris wiedział, że był to moment, w którym Hitler przeczytał w raporcie nazwisko
Reichenau. Bez słowa zasalutował i wyszedł z gabinetu.
Tego wieczora poszedł do Reinharda Heydricha.
Canaris: Wyobraz sobie, byÅ‚em dzisiaj u führera. SÄ…dziÅ‚em, że przychodzÄ™ z bardzo poważnÄ…
sprawÄ… w postaci raportu od dr Josepha Müllera, jednego z moich najlepszych agentów w
Watykanie. Raport ten dotyczyÅ‚ planów wojskowego zamachu stanu. Führer nie zdążyÅ‚ nawet
doczytać do końca, gdy rzucił papiery na biurko krzycząc "Bzdura!".
Czy Heydrich zdał sobie sprawę, że Canaris go przechytrzył? Zapewne. Rozumiał, że sprawa
Müllera wymknęła mu siÄ™ z rÄ…k i nie bÄ™dzie mógÅ‚ jej wykorzystać jako dowodu przeciwko
Canarisowi. Nie mógł przecież pójść do Hitlera i poinformować o spisku, który wcześniej
führer oceniÅ‚ jako bzdurÄ™. OÅ›mieszyÅ‚by siÄ™.
Jednakże porażka nie zrobiła na nim większego wrażenia. On miał w ręku inne atuty. Liczył,
że tym razem wygra. Rozpoczynała się decydująca walka. Jeden z nich, Canaris lub Heydrich,
musiał zginąć&
Część II
Admirał Wilhelm Canaris, szef wywiadu i kontrwywiadu wojskowego Abwehry chciał zabić
Hitlera, gdyż uważał, że jego polityka doprowadzi Niemców do zguby. Nie był jednak
szalonym anarchistą myślącym jedynie o usunięciu znienawidzonego tyrana. Musiał
przewidzieć, co stanie się po śmierci Hitlera. Czy mocarstwa demokratyczne, Wielka
Brytania i Francja, nie wykorzystajÄ… chaosu i nie zajmÄ… Niemiec?
Uznał więc, że zanim przygotuje zamach, musi najpierw nawiązać kontakt z rządem
brytyjskim i wynegocjować warunki zawarcia pokoju po śmierci Hitlera. Dlatego już od 1936
roku wysyłał do Londynu tajnych emisariuszy. Ta działalność Canarisa nie uszła uwadze jego
największego wroga Reinharda Heydricha.
Jeżeli o kimś można byłoby powiedzieć "diabeł", to właśnie o tym człowieku. Nadzwyczaj
przebiegły, bezwzględny i okrutny robił szybką karierę w hitlerowskiej służbie
bezpieczeństwa.
Zaczęło się to w 1931 roku, gdy spotkał się z Heinrichem Himmlerem, szefem SS - gwardii
przybocznej Hitlera. 27-letni Heydrich, były porucznik marynarki, nie miał pracy, gdyż
decyzją sądu honorowego został usunięty z korpusu oficerskiego za odmowę poślubienia
uwiedzionej córki dyrektora stoczni.
Zrobił bardzo dobre wrażenie na Himmlerze, który z racji swoich swych homoseksualnych
skłonności chciał mieć w swoim otoczeniu wysmukłych mężczyzn o blond włosach. Równie
spodobał się Himmlerowi projekt zorganizowania wywiadu SS, przedstawiony przez
Heydricha. Zaangażował go do pracy w służbie bezpieczeństwa - Sicherheitsdienst.
Wkrótce spodobał się również Hitlerowi, który w 1934 roku rozpoczął walkę z partyjną
55
opozycjÄ… i najpotężniejszym wrogiem, kapitanem Ernstem Röhmem, dowódcÄ… wielkiej
paramilitarnej organizacji SA.
[ Pobierz całość w formacie PDF ]