[ Pobierz całość w formacie PDF ]
stopami, a wiatr rozwiewał jego ciemne włosy.
- Wyszedłem na pózny spacer. Dobrze się bawiłaś ze
Strykerem?
- Przypuszczam, że można tak powiedzieć... Z Wesem bar
dzo przyjemnie się rozmawia. - Nagle Louetta uświadomiła so
bie, że nawet nie pamięta, o czym rozmawiali
Burke zatrzymał się w odległości dwóch kroków.
- Widzę, że dostałaś ode mnie kwiaty.
Spojrzała na bukiet, potem w twarz Burke'a i nic nie powie
działa. Mocno postanowiła sobie, że nie będzie reagować na
głęboki, uwodzicielski ton jego głosu ani też nie ulegnie głod
nemu wyrazowi orzechowych oczu.
- Nie zaprosiłaś Strykera do środka - ciągnął. - Czy jest ku
temu jakiś ważny powód?
- Jeszcze ludzie zaczęliby plotkować - powiedziała cicho.
- Czy dwa lata temu ludzie o nas też plotkowali?
Louetta wolała, by nie przypominał stale o tamtej szalonej
nocy. Chciała przecież zapomnieć o bólu, jaki czuła po jego
odejściu.
- Prócz Nicka i Brittany Colter, którzy wpadli na nas, gdy
wychodziłeś następnego ranka, nikt inny o nas nie wiedział.
- Nikt?
- Kilka miesięcy pózniej opowiedziałam o wszystkim przy
jaciółce, a potem mojej matce tuż przed jej śmiercią.
Burke wpatrywał się w jej twarz. Oczy miała szeroko otwar
te; w ciemności wydawało się, że jej zrenice otaczają wąskie
szare kółka. W półmroku wszystko przybierało szary kolor -
szare były jej rzęsy, którymi od czasu do czasu mrugała, jej
płaszcz i kwiaty, które trzymała w prawej ręce.
- Lilie bardzo do ciebie pasują - powiedział.
Nie mógł nie zauważyć, jak drgnęła jej szyja, gdy nerwowo
przełykała ślinę. A jednak znów nie odpowiedziała. Nie należała
do kobiet, które dużo mówiły. Zauważył to już w dniu, gdy się
poznali. Odzywała się tylko wtedy, kiedy naprawdę miała coś
do powiedzenia. Lubiła natomiast słuchać. Jej rozmówca musiał
uważać na wyraz jej twarzy, na pochylenie głowy, na słodki
uśmiech, który niekiedy pojawiał się na jej ustach.
Utkwił teraz wzrok w jej wargach. Pamiętał, co odczuwał,
gdy ich dotykał swoimi ustami - jak smakowały, jak drżały.
Narastało w nim pożądanie i coraz mocniej zdawał sobie sprawę
z tego, że ma ochotę na coś zupełnie innego niż rozmowę.
- Zaproś mnie do środka - wyszeptał.
Cofnęła się o krok i wolno pokręciła głową.
- Nie sądzę, by to był dobry pomysł.
Burke nie rozumiał dlaczego, ale bardzo go to dotknęło i za
niepokoiło. Lily była inna niż kobiety, które znał. Zaintereso
wała go tak mocno, że trwał przy niej myślami już ponad dwa
lata, a być może będzie o niej myślał do końca życia. I chyba
to napełniało go taką goryczą, że ona nie była do niego w rów
nym stopniu przywiÄ…zana.
- Wstydzisz się tego, co zaszło pomiędzy nami? - spytał
otwarcie. - Czy o to chodzi?
Louetta zebrała wszystkie siły, by ustać spokojnie w miejscu.
- Wstyd? - odparła. - Nie, ja się nie wstydzę. Mam tylko
wrażenie, że było to tak do mnie niepodobne, że nikt by nie
uwierzył...
Burke podszedł bliżej, wyciągnął rękę i odsunął kosmyk
włosów z jej policzka. Strwożona umilkła, zdawało się jednak,
że Burke całkiem inaczej odebrał jej reakcję.
- Tutejsi mężczyzni chyba musieli być ślepi - skomentował.
- Zresztą każdy facet mógłby zrobić ci krzywdę...
Louetta przyglądała się uważnie jego twarzy. Miał kwadra
tową szczękę, wystające kości policzkowe i uwodzicielski wy
raz oczu. Powinna to wiedzieć... Przecież ją też uwiódł z dzie
cinną łatwością. I złamał jej serce. Zamknęła oczy i odwróciła
głowę, chcąc odtrącić jego wyciągniętą dłoń.
- Być może nieodpowiedni facet już to zrobił - szepnęła.
Szare oczy napotkały orzechowe; żadne z nich nie wiedziało,
co powiedzieć. Wreszcie Burke zdołał wydobyć z siebie głos.
- Zjedz ze mną jutro kolację - zaproponował.
Przyglądała mu się przez chwilę w milczeniu.
- Nie wiem - odezwała się wreszcie. - Twój przyjazd
wszystko skomplikował... Wprawiasz mnie w zażenowanie.
Burke już dawno temu przyzwyczaił się do komplikacji, a ją
właściwie chciał wprawić w zażenowanie, zwłaszcza jeśli miało
to oznaczać, że zechce się z nim spotkać i dać mu dragą szansę.
[ Pobierz całość w formacie PDF ]