[ Pobierz całość w formacie PDF ]
pokojówkę, gdzie ojciec trzyma zdjęcia rodzinne. Było ich dużo, ponieważ matka
uwielbiała fotografować. Nick spędził wiele godzin na przeglądaniu pudeł i albumów.
Chciał sprawdzić, na ile jest podobny do rodziców i do Adama. Stwierdził, że jest sil-
niej zbudowany od brata, a rysy jego twarzy są bardziej wyraziste, natomiast Adam
jest kopią swojej matki. Ale cała rodzina miała podobny kolor włosów i prawie iden-
tyczne oczy. Ten fakt podniósł Nicka na duchu.
Jednak kiedy otworzył kopertę z napisem Ciąża" i zaczął przeglądać dziesiątki
zdjęć ciężarnej matki, zobaczył, że wszystkie pochodziły z 1979 roku. To był rok uro-
dzin Adama, nie jego. Zaczął gorączkowo przeglądać wszystkie fotografie z tego pu-
dła, ale nie znalazł ani jednej z 1975 roku.
Wrócił do biura, powiedział Jasmine, żeby nie łączyła telefonów i nikogo do
niego nie wpuszczała. Siedział przy biurku, pogrążony w myślach.
Przypominał sobie dzieciństwo. Czy rodzice inaczej go traktowali? Był najstar-
szy i wyjątkowo jak na swój wiek dojrzały, więc więcej od niego wymagano, również
opieki nad młodszym bratem. Starsze dzieci zawsze uważały, że ich młodsze rodzeń-
stwo jest rozpieszczane i Nick też tak myślał. To jednak Adam wszędzie za nim cho-
dził, mówiąc, że mu pomaga".
R
L
T
Braci łączyła bardzo silna więz, więc Nick powrócił myślami do rodziców. Nie
byli blisko ze swoimi dziećmi i stosunkowo mało się nimi interesowali, ponieważ na
pierwszym miejscu stawiali swoje kariery zawodowe. Randall pracował bez przerwy
nad swoim Funduszem, a Melanie prowadziła studio taneczne przez sześć dni w tygo-
dniu. Oboje rzadko okazywali synom uczucia.
Nick wiedział, że nie powinien wyciągać pochopnych wniosków, ale coraz bar-
dziej był przekonany, że Elanor mówiła prawdę. Zwiadczyły o tym również ostatnie
wydarzenia. Matka zostawiła swoje akcje Adamowi, swojemu biologicznemu synowi.
Ojciec chciał, żeby Adam, jego biologiczny syn, stanął na czele Funduszu.
Zaraz po powrocie Randalla z sądu Nick wszedł do jego gabinetu, rzucił swoją
metrykę na biurko i zażądał wyjawienia prawdy. Randall zbladł. Był gotów zaprze-
czać, ale kiedy się dowiedział, że Nick ma tę informację od Elanor, opuścił tylko gło-
wę i przez dłuższy czas siedział w milczeniu.
Nickowi zrobiło się go żal, ale to nie była pora na sentymenty. Został oszukany i
musiał poznać prawdę. W końcu Randall zaczął mówić.
Dwa lata po ślubie dowiedzieli się z Melanie, że nigdy nie będą mogli mieć
dzieci. Tę wiadomość poświadczyły największe autorytety medyczne, i to nie tylko w
Wellington. Jezdzili również na konsultacje do Sydney. Potem był ten fatalny wypa-
dek samochodowy, w którym najbardziej ucierpiała Elanor, najlepsza przyjaciółka
Melanie, a Syrius zabronił żonie się z nią widywać. Randall zajmował się Funduszem
i nie miał czasu dla żony. Zrozpaczona Melanie popadła w głęboką depresję. Randall,
w obawie przed dalszym rozgłosem medialnym, postanowił wywiezć żonę do Austra-
lii, umieścił ją w luksusowej willi na jednym z przedmieść Sydney i odwiedzał co dwa
tygodnie.
Melanie czuła się bardzo samotna. Wśród obsługującej willę służby była rów-
nież młoda pokojówka, z którą miło jej było rozmawiać. Okazało się, że dziewczyna
jest niezamężna i w ciąży. Zwierzyła się Melanie, że na wieść o mającym się urodzić
dziecku porzucił ją kochanek. Była zrozpaczona. Wiedziała, że kiedy jej stan będzie
już widoczny, zostanie zwolniona z pracy. Będzie samotną matką, pozbawioną środ-
R
L
T
ków do życia. Melanie natychmiast pomyślała, żeby wziąć jej dziecko. Pragnęła jed-
nak, by uważano je za jej własne. Porozumiała się z mężem, który sprawdził prawne
możliwości adopcji dziecka w Australii. Okazało się, że decydujące zdanie w wielu
kwestiach mają biologiczni rodzice, którzy mają również prawo widywać się z dziec-
kiem cztery razy w roku. A tu nie było ojca. Załatwiono więc pokątnie sfałszowane
papiery adopcyjne. To wszystko kosztowało mnóstwo pieniędzy. Melanie udało się
nawet zdobyć metrykę urodzenia, w której Thorne'owie byli zapisani jako rodzice
Nicka. Po upływie roku Melanie z maleńkim Nickiem wróciła do Nowej Zelandii. Po
czterech latach, wbrew diagnozom lekarzy, urodziła Adama.
- Wiedziałeś o tym? - spytał Nick Adama, który podczas tej rozmowy pojawił
się w gabinecie ojca.
- Przysięgam, że o niczym nie miałem pojęcia - stwierdził Adam. - Ale to i tak
nie ma żadnego znaczenia. Jesteś moim bratem, Nick.
[ Pobierz całość w formacie PDF ]